ارزیابی اثر پاراآمینوسالیسیلیک اسید بر بهبود عوارض کبدی منگنز در رات های نر نژاد ویستار

زمینه و هدف: قرار گرفتن انسان در معرض غبارات منگنز می تواند باعث بروز بیماری شبیه به پارکینسون به نام منگانیسم شود. برای کاهش عوارض حاصل، داروهای شلات کننده ی فلزات پیشنهاد شده اند. این پژوهش با هدف بررسی، قدرت شلات کنندگی داروی پاراآمینوسالیسیلیک اسید انجام شده است. روش بررسی: در این مطالعه تجربی بیست رات نر بالغ نژاد ویستار در چهار گروه پنج تایی طبقه بندی شدند (یک گروه کنترل و سه گروه آزمون) و طی دو دوره به ترتیب سالین-سالین، منگنز-سالین، سالین-پاراآمینوسالیسیلیک اسید و منگنز- پاراآمینوسالیسیلیک اسید دریافت نمودند. تزریق داخل صفاقی کلرید منگنز به میزان mg/kg8 وزن بدن حیوان به مدت یک هفته برای ایجاد مسمومیت و تزریق زیر جلدی یک سی سی پاراآمینوسالیسیلیک اسید با غلظت g/l5/1 پنج روز در هفته به مدت چهار هفته جهت درمان صورت گرفت. سپس سرم حیوانات برای بررسی فاکتورهای بیوشیمیایی و بافت کبد آنها برای بررسی تغییرات هیستوپاتولوژیک جداسازی و فیکس شدند. داده ها توسط آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه و سپس تست توکی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: بررسی فاکتورهای بیوشیمیایی بیانگر افزایش معنی دار کلسترول در گروه دوم نسبت به کنترل و کاهش سطح کلسترول خون گروه چهارم نسبت به گروه دوم بود (01/0p<). بیلی روبین مستقیم خون در گروه هـــای دوم و ســـوم نسبت به کنترل بیشتر بود (05/0p<). بیلی روبین در ادرار حیوانات گروه های دوم وسوم و چهارم مشاهده شد و اوروبیلینوژن در ادرار این گروه ها کاهش داشت (05/0p<). آنزیم های اگزالواستات ترانس آمیناز و پیروات ترانس آمیناز در گروه سوم و آنزیم آلکالین فسفاتاز در گروه های دوم و چهارم نسبت به کنترل افزایش معنی دار داشتند (05/0p<). نتیجه گیری: داروی پاراآمینوسالیسیلیک اسید در کاهش عوارض مسمومیت با منگنز به خصوص آسیب های کبدی و صفراوی و افزایش کلسترول خون موفق عمل می کند لیکن، استفاده از آن همانند سایر داروها عوارضی را در کبد به همراه دارد.